جان-شرابی

آتش گرفته‌ام. آن عَلَم‌های سیاه که در من بر شده بود، آخر سپاه برگرفته سوی من روانند. فریاد در فریاد پیچیده که «نیکبختی تو را چیست؟ بخت را وارونه بر زمین نِه و برخیز! نشستن اگر چه عمر می‌بخشد، بَر شدن تو را بس سزاوارتر»

×××

آتش گرفته‌ام. آن روزهای آفتابی و شب‌های ماهتاب، آن رگبارهای روح‌فزا و غروب‌های امید، آن بادهای تغییر که ما را در خویش می‌فشردند، همه گویی خاطره‌ی مردانی دیگرند. از ترس و بیمِ گذشته و نیامده رها، اینک مرا بلندی‌ای باید، تا دشت‌های شکوهمند پرهیجان را بیابم. مرا به مشعل روز و فانوس شب دیگر نیاز نیست: اینک من، خود روزِ خویشم.

×××

آتش گرفته‌ام. شرابِ خُم، اگر که نجوشد شراب نیست. ما را خروشی درخور می‌باید تا مگر روزی، قطره‌ای از میان ما، از کمرکش این خم، راهی به بیرون بیابد. قطره‌ای هم اگر از آگاهی ما بر شود، خم ما دیگر شود.

×××

مرا افتاده اینک جان-شرابی: تلخی را آبرو خریدن و نُقل را شیرینی فزودن! انسان را چه چیز سزاوارتر از برخاستن، چون درفشی فکر را میان شعله‌ها افراختن، و پس بازگشتن و گرمی بازدادن؟