مسأله شماره ...، در باب عدم الزام امر مستحب

می‌نویسم: :)
می‌نویسد: سلام (علیکم و رحمة الله و برکاته! و السلام والصلاة علی ...!)
می‌گویم: مثل یک مسلمان فول پکیج سلام می‌کنی!
می‌خندد! و باز هر بار که لبخنده مذکور را ارسال می‌کنم که یعنی «حاجی! انی حاضر و اینویز ایضاً»، باز آن سلام غلیظ بطور خودکار روی مانیتور ظاهر می‌شود. آن قدر این واکنش تکرار شده، که اگر دانشمندان زیست-روان‌شناس، ذهن «ایرانین پلاتو هوموساپینس» را جراحی کنند، خواهند دید که سلام کردن و جواب آن را دادن، نه در بخش مذهب و اجتماع، که در رجیسترهای مخچه قرار گرفته‌اند و از آنجا بطور رفلکسیو تریگر می‌شوند. اگر به یک ایرانی سلام کنید، و بخواهد جواب سلام بدهد ولی نگذارید، ممکن است کارش از شدت افسردگی به جنون آنی بکشد. شایع است که در سیا هم، یکی از راه‌های اقرار گرفتن از امت ایرانی، همین روشی است که عرض شد.

حالا نه اینکه «سلام کردن» و آرزوی بهروزی و تندرستی داشتن بد باشد،‌ یا من مخالفش باشم. نکته اینجاست که من فکر می‌کنم خودآگاهی و نکته‌سنجی، یکی از کارهای بدیعی است که می‌تواند از انسان متعقل سر بزند. همین!

کبلایی آسِد مارشال‌آقا مک‌لوهان یک جایی می‌فرمایند: «رسانه، خود، پیام است» و در و گهر بذل می‌فرمایند. دنیای یاهو مسنجر و امثاله، و اس.ام.اس و کذالک، دنیایی است که برای آغاز تماس، نیازی به حاشیه رفتن و آرزوی بهروزی کردن و چشم و ابرو آمدن نیست. یک علامتی می‌زنید و از آن ور خط، یک لبخند استاندارد دَر می‌شود و «یا علی گفتیم و عشق آغاز شد» را اجرا می‌کند. دیگر لازم نیست آتی‌سازهای یک اخموی ناشناس را برای شروع صحبت برق بیندازیم. کارَت را می‌نویسی، نوشته‌ات را می‌فرستی، جواب می‌گیری و خلاص! حالا گیرم که با تعداد غلط‌های املایی در یک نوشته‌ی ۲۰ کلمه‌ای، شخصیت انسان هم محک بخورد؛ دیگر ربطی به نحوه‌ی تبادل پیام ندارد.

به قول بکس معنوی، منبر را کم‌کم جمع کنیم که پست بعدی روضه داریم: ای انسان! در فضای مجازی، لبخند و سلام و تسبیحات اربعه، بطور هیروگلیف هم می‌تواند نوشته شود که به قولی می‌شود: :)

حالا اگر چیز دیگری تایپ نکردی هم نکردی! دیگر بزرگ شده‌ای، و احتمال دارد بزرگتر‌ها بابت سلام نکردن، دعوایت نکنند. در حقیقت، بزرگترها اصلاً بلد نیستند با کامپیوتر کار کنند! به کار بردن این اسمایلی‌ها، واجب کفایی است! خود دانید! فقط جان مادرتان تایپش کنید این «D:» لامصب را، فارسی ننویسید «دو نقطه دی»!

پی‌نوشت: از ملتی که داخل اتاق چت عمومی، با همه‌ی حاضران تک تک سلام و چاق سلامتی می‌کنند، صرف نظر و اظهار ناامیدی می‌کنم!