قهوه‌ی دبشی تو ای رفیق تلخ

چند شب پیش [یکی] از دوستانم تذکری جدی بهم داد و تلنگر محکمی بهم زد. او گفت من خیلی تلخ شده‌ام، آنقدر تلخ که دیگر کسی رغبت نمی کند باهام هم‌کلام شود. البته اگر شما از آن...

دوستم در لفافه گفت که اگر همینطور ادامه بدهم نه فقط کسی دور و برم نمی‌ماند؛ که خودم را هم نابود می کنم. معتاد خواهم شد و در تنهایی خودکشی خواهم کرد. او می‌پرسید چرا وقتی همدیگر را می‌بینیم...

نوشته‌های بالا از وبلاگی است که از نویسنده‌اش خوشم می‌آید. یکی از آن آتشفشان‌هایی است که کمتر بین وبلاگ‌ها دیده‌ام. وقتی رفتم این پستش را دیدم، دردم گرفت. بخصوص وقتی کار به اینجا رسید:

دوستم ‌گفت حساس باش ولی خودت را نخور. حرفش حساب بود و من قبول کردم.

نمی‌شود حساس بود و تأثیر نپذیرفت. به همین سادگی! اصلاً نکته‌ی حساسیت، در انگیزشی است که در نتیجه‌ی عدم تحمل موقعیت خاص ایجاد می‌شود. حرف رفیقش حسابی نبود؛ حسابی‌نما بود. عرفانی بود؛ سرابی که به باتلاق منتهی می‌شود. نمی‌شود حساس بود و در این افتضاح ملی، حداقل «تلخ» نبود!

دلیلی برای شرح و اطناب نمی‌بینم. فروپاشی ذهنی اجتماعی به جایی رسیده، که دیگر روشنفکران مذابی مثل این رفیق ما - به غلط - حس می‌کنند یک جای کار خودشان اشکال دارد! فکر می‌کنند بی‌دلیل و غیرعادی تلخ‌اند، فکر می‌کنند دلقک‌اند، فکر می‌کنند تک افتاده‌اند، فکر می‌کنند شاید قسمتی از درک اجتماعی‌شان می‌لنگد، فکر می‌کنند «Over React» می‌کنند؛ شاید حسی نزدیک به این که جامعه، به آنها مانند بچگانی نگاه می‌کند که هنوز بالغ نشده‌اند!

راه دیگری نیست: یا می‌باید حساس بود و تأثیرپذیر، یا می‌باید تسلیم جاذبه‌ی افیونی جامعه شد و آسان گرفت، و یا رفت. جوشش، خماری، فرار؛ چهاری در کار نیست! کسی نگوید طنز! نگوید استهزاء، خنده؛ آنکه می‌خنداند، خود از درد فریاد می‌کشد.

جا دارد که با استعانت از قائم آل انگشت، همان شستِ ایستاده بر مشت، با این جامعه و افیونی که برای اعضای آرامش‌ناپذیر و نکته‌بینش تجویز می‌کند روبرو شد.

تلخی یک فکر نورافکن، بر شیرینی تمامی افکار لمپن این جامعه، برای من ارزش دارد. گفتم که اگر خواند، بداند...