راک و تریاک

امشب با دوستان براي شنيدن کنسرت راک بابک رياحي‌پور رفتيم کاخ نياوران؛ راک که چه عرض کنم! هارد پاپ!
وقتي راک بنشيند پاي منقل، وقتي دسته وافور و دسته گيتار يکي شود، وقتي نوازنده ليد گيتار تيشرت تنگ بپوشد و شش تيغ کند و پايين تنه بچرخاند، همين مي‌شود.

به نظر من، وقتي قيمت مارشال آنقدر باشد که بچه‌هاي جواديه نتوانند بخرند و حرفشان را فرياد بزنند، نتيجه اين مي‌شود که بچه پولدارهاي بي‌درد، مي‌روند براي تفريح با سيم‌هاي خوش صدا ور مي‌روند. امشب با گيتار الکتريک خالطور هم زدند! اي خدااااااااااااااااااا! تازه پويان مي‌گويد با اوضاع فعلي ارشاد و مجوز، همين هم خوب بود. خوشبختانه کساني مثل امير و رضا هستند که با من همعقيده باشند که نبايد سليقه‌ها را خم کرد و خاکي شد. وگرنه با اين همه مخالف خواني و بدبيني که من دارم و ظاهراً ساز ناساز مي‌ِزنم، مي‌رفتم ترياکي مي‌شدم مي‌افتادم گوشه خيابان!

ببينيد کار به کجا کشيده که پيرمردهاي سن بالا از کنسرت در مي‌آمدند و به نوه‌ها مي‌گفتند: "خيلي باحال بود!" و پيش خودشان فکر مي‌کردند که امشب شبي بوده که نسل جديد را بهتر درک کرده‌اند! نمي‌دانند اگر اين راک، جداً آهني بود، کارشان به بيمارستان مي‌کشيد از شدت هيجان و ضعف قلب و اثر پروستات!
خلاصه آنقدر بد بود که بابک رياحي‌پور رويش نشد بيز بزند. من که هنوز نااميد نشده‌ام. مطمئنم بالاخره دوباره بعد از چند سال يک اثر فرهنگي خواهم ديد که لذت ببرم. فعلاً که مثل همينها که اداي راک زدن را درآوردند، ما هم اداي لذت بردن را در خواهيم آورد.
تا ببينيم دوام مي‌آوريم در اين امين‌آبادي که بزرگ شده، يا نه....